قانون اساسي مشروطه و زبان فارسي

        با مرور كامل قانون اساسي مشروطه( مصوب 1285 شمسي) و متمم آن( يكسال بعد يعني در 1286) هيچ ماده و تبصره اي نديدم كه اشاره اي به رسميت زبان فارسي در ايران داشته باشد. اينكه بر حسب عادت مالوف ( و يا در راستاي مقدمه چيني هاي پنهاني و درازمدت انگليس) متن اين قانون به زبان فارسي نوشته شده است، دليلي بر تصديق رسميت اين زبان در آن مقطع نيست.

         اما متاسفانه در سايه ي پنجاه و چند سال سياست ترك ستيزي رژيم پهلوي، اين رويه ي غلط بعد از انقلاب لباس قانون پوشيد و فارسي در سال 1358 زبان رسمي كشور اعلام شد. جاي تحقيق  و بررسي است كه در آن مقطع و در زمان تدوين پيش نويش قانون اساسي، چه شخص يا جرياني مطرح كننده و مدافع گنجاندن اين اصل در قانون اساسي بوده اند. شايد رگه هاي پان ايرانيستهاي كوروش پرستي كه در آن زمان با لعاب و پوشش اسلام فعاليت ميكردند، از همين تحقيق شناخته شود... .

      نقش انگليس در رسميت زبان فارسي در ايران

      در نظر اول ادعاي بزرگ و عجيبي است. تصور اينكه زبان شيرين پارسي به كمك و راهنمايي بريتانياي كبير در ايران رسميت يافته باشد، براي آنانكه فاقد اطلاعات تاريخي كافي يا عاجز از ربط منطقي قضايا و رخدادهاي تاريخي قرون گذشته اند، ثقيل و هضم نشدني است و لاجرم آنرا انكار خواهند كرد. همچنين آنانكه خوشبينانه دخالت قدرتهاي استعماري در امور ريز و درشت كشورمان را باور ندارند( كه البته اين عدم باورشان تا حدودي ريشه در افراط گروهي ديگر در ارتباط دادن همه ي مسائل و رويدادها به بيگانگان دارد)احتمالا به داستان با بي اعتمادي خواهند نگريست... . اما ببينيم ريشه ي اين ادعا در كجاست؟

لوكيشن يك: قرون 15 و 16 ميلادي

       ارتش تركان عثماني وين( پايتخت اتريش كنوني) را محاصره كرده است.  تركها تا نزديكي هاي ونيز( مهمترين شهر تجاري ايتاليا در قرون 14 تا 16) پيش آمده اند. بوداپست، بخارست ، بلگراد، آتن ، سارايوو، زاگرب، اسلووني، مقدونيه و ...